Jan Dewilde bejubelt de lente in z'n prachtige lentelied. Ik moet toegeven, het is jaarlijkse traditie geworden ten huize Cluckers, het lied wordt uit volle borst meegezongen bij de eerste sprankel zon. Bij wijze van aftrap kan dat tellen, dat kan ik u wel zeggen. Dat heb ik van mijn papa meegekregen, de liefde voor kleinkunst. Ik ken ze allemaal, maar deze is toch net iets specialer... Eén fragment in het bijzonder heeft altijd mijn aandacht getrokken:
Mijn vrouw en mijn kat zijn allebei krols - het valt met moeilijk ze rustig te houden
Met de eerste prachtige lenteweek laten de lentekriebels zich niet onbetuigd (en niet alleen van de pollen) Het is een heerlijke eerste zon die dartelt met de krolsheid en flirt met de ontblote benen, de korte jurkjes en de prachtige mannenkuiten. Ode aan het lijf!
of toch niet de kleine, leuke bubbels in de buik maar eerder de kriebels in de vorm van de gekromde tenen. Want dat zijn de mensen die ik in de praktijk zie, warme mensen maar een beetje koud in hun hart als het over intimiteit en seksualiteit gaat. Want ze voelen de druk van de lente en de maatschappij. De eerste complimenten en het subtiel spel tussen man en vrouw (Of vrouw en vrouw of man en man, ik ben daar nogal vrij in. Voor het gemak kies ik ervoor om het te hebben over man en vrouw #leefenleeszoalsjewil). Er is een groot verlangen om mee te spelen want zo hoort het nu eenmaal. Maar ze ervaren niet het nut en het genot ervan en blijven aan de zijlijn staan, in de schaduw van de lente. Het is eerder een spel van pijn. Pijn van het ervaren van intimiteit, pijn van het vrijen,... En als er nu één aspect niet echt thuishoort bij vrijen is het onvrijwillige pijnervaringen (SM buiten beschouwing gelaten want dat is vrijwillige blootstelling aan pijn en dat is een heel ander hoofdstuk). Vrijen zou moeten gaan over liefhebben, van jezelf in de eerste plaats, van de ander en van de relatie die er is.
Dit innerlijk spel tast aan, de manier van denken over zichzelf en over de relatie. Hierdoor komt de vicieuze cirkel naar boven van geen kwetsbaarheid meer tonen om intimiteit te vragen. Want dit zou kunnen smaken naar meer voor de ander en dat 'meer' is net wat je niet wil. Natuurlijk is er wel het verlangen naar steun en begrip. Dat er ook nog een andere optie is dan alleen de cirkel, is helaas al lang geen zichtbare weg meer in de enge ideeënwereld.
Hoe die cirkel ontstaan is, is vaak heel verscheiden. Elk heeft zijn eigen unieke ervaring hierin en ook haar of zijn goeie redenen maar de beleving komt wel overeen voor velen.
in het beste geval is er een zorgzame partner die wel nog met begrip reageert maar soms komt ook hier nog een duivelse dans naar boven tussen 2 partners. Wat de hele boel nog eens bemoeilijkt.
De eerste lentezon is vaak ook de venijnigste.... Zorgzaam omspringen met jezelf en je relatie is ten sterkste aan te raden. Misschien is het goed om te proberen dit stukje van jezelf een heel klein beetje naar boven te laten komen door je bewust te worden dat je niet alleen bent. Misschien kan je ook al eens spreken met je partner? Weet dat er andere wegen bestaan. Je hoeft niet alleen aan de zijlijn te blijven staan. Er zijn manieren om te leren spelen in de lentezon.
Daar is de lente, ook voor jou!